Nasi przodkowie wierzyli kiedyś w to, że dusze zmarłych powracają na jedną noc w roku na ziemię – idą poprzez alejki rozświetlonych cmentarzy do kościołów, gdzie msze dla nich celebrują duchy zmarłych księży.
Jeszcze na początku XX wieku w wigilię Zaduszek szykowano jedzenie: chleby, kutię z maku, pszenicy i miodu, gotowano bób i kaszę, które razem z wódką pozostawiano na noc na stole jako poczęstunek dla odwiedzających domy duchów. Otwierano także furtki i uchylano drzwi – wszystko po to, żeby zmarli mogli bez przeszkód powrócić do miejsc, które były im najbliższe za ziemskiego życia.
Często zadajemy sobie pytanie czy istnieje życie po śmierci? Czy coś z nas – duch, dusza, świadomość nadal żyje? Wiara w to, że po drugiej stronie spotkamy tych, którzy odeszli pozwala odrobinę zmniejszyć lęk przez nieznanym. Zanim jednak nadejdzie pora tego spotkania – trzeba pamiętać o przeszłości. W Zespole Szkół Technicznych istnieje niezwykła tradycja „Zaduszek”. Drugiego listopada wspominamy tych, którzy odeszli. Naszych bliskich, przyjaciół, nauczycieli, tych wszystkich, którzy zaszczepiali w nas wiedzę, ciekawość zgłębiania tajemnic tego świata oraz cenione wartości. Wspomnienia mają z natury bardzo ulotny charakter, ale warto je przywołać. Poetycka inscenizacja, ukazująca metaforyczną wizję życia, śmierci i miłości w wykonaniu grupy teatralnej Nemezis, zmusza do refleksji, także nad własnym życiem, nad przeszłością, teraźniejszością oraz nad tym, co nas czeka.
Podobno człowiek żyje tak długo, jak długo trwa pamięć o nim w czyimś sercu, podświadomie jesteśmy przekonani, że Ci, którzy odeszli przed nami do Nieba, nie tylko słuchają, ale też pomagają.
„Dla tych którzy odeszli w nieznany świat, płomień na wietrze kołysze wiatr. Dla nich tyle kwiatów pod cmentarnym murem i niebo jesienne u góry. (…)”
Tu jest pamięć i tutaj świeczka.
Tutaj napis i kwiat pozostanie.
Ale zmarły gdzie indziej mieszka
na wieczne odpoczywanie.
(…)
Smutek to jest mrok po zmarłych tu
ale dla nich są wysokie jasne światy.
Zapal świeczkę.
Westchnij.
Pacierz zmów.
Odejdź pełen jasności skrzydlatej.
(J. Kulmowa, W Zaduszki)